Marel en nieuwe ervaringen
Blijf op de hoogte en volg Sandra
12 April 2016 | Oeganda, Kampala
Marel jij vond de titels verwarrend dus bij deze haha
Zaterdag heb ik zo een 29 kilometer gelopen. Eerst naar Kampala naar het Post kantoor om te vragen hoe laat de bussen daar rijden. Het heet de 'postbus' en daarmee kan ik goedkoop en veilig door heel Oeganda heen gaan reizen. Deze bus wilde ik ook gebruiken om naar mijn ouders te gaan in Kabale. Echter rijd deze bus niet op zondag, wanneer ik hem graag wilde gebruiken. Alsnog was de wandeling leuk. Vervolgens wilde ik naar een strandje lopen. Ik wist niet precies hoe en wat, maar uiteindelijk ben ik bij een strand beland waar ik al eens eerder ben geweest. Niet helemaal de planning, maar alsnog heerlijk! Iedereen op straat en waar ik verblijf verklaarde me voor gek, want wie gaat er nou lopen in 35 graden voor zijn lol... nou ja ik dus. Leuke dag gehad!
Zondag heb ik vol goede moed mijn was met koud water gedaan, is nog redelijk schoon geworden ook.. Heel netjes opgehangen en toen begon het te plenzen! Altijd fijn, maar met wat improvisaties voor de nacht in mijn kamer is het allemaal gelukt.
Maandag weer veel interviews af kunnen nemen. De verpleegkundige van de nachtdienst die normaal de Diabetes kliniek draait wilde nu dus gaan slapen. Echter was er geen vervanging dus deed zij het. Sommige weten misschien hoe het voelt na je nachtdienst en dan is het laatste wat je wilt tot en met 15:00!! bij een kliniek moeten werken. (en dan weer de nacht in) Deze verpleegkundige, die overigens heel aardig is en waar ik veel contact mee heb, deed dit zonder klagen. Respect.
Vandaag ben ik in het Lugaba Hospital geweest. Ook een privé ziekenhuis, maar was wel benieuwd hoe het eraan toe ging. Op de interne, chirurgische, baby, kinder en spoed afdeling geweest. Best wel vergelijkbaar als in het St. Francis. Hygiëne is ver te zoeken, maar ze doen hun best. De zorg is ook zover ik in deze enorm korte tijd kon zien en meemaken redelijk tot goed. Ook de Diabetes zorg word hier hetzelfde ingericht als in het St. Francis Hospital.
Toen ik vroeg of ze een Intensive Care hadden zei hij nee, maar wel de high care. Dus ik vroeg waar die was, maar daar kwamen we net vandaan... Ik zag geen verschil met patiënten en/of behandelingen.. Op de interne en chirurgische afdeling liep ik trouwens de visite mee, samen met nog 17 andere artsen, verpleegkundige en studenten.. Ja dat is best wel krap. De bedden staan hier dicht op elkaar en met 1 nachtkastje tussen de bedden is alle ruimte die je hebt. Ik hoorde echter niemand klagen.
Na op de spoedeisende hulp even gekeken te hebben naar de kleine operatiekamer geweest.. Wat ik hier zag was echt verschrikkelijk. Sowieso lag deze mevrouw die net een boda boda (motor) ongeluk had gehad nog op een soort brancard. De kamer was vies, er was geen lamp voor extra goed zicht voor de chirurg, niemand was steriel, materialen werden niet steriel behandeld en het ergste komt nog. Deze mevrouw had een wond op haar bovenbeen, knie, een grote op haar onderbeen, op haar hiel en haar arm. In haar been waren door de val meerdere zenuwen afgebroken/afgesleten hoe je het noemt. Haar huid is daardoor nog niet gevoelloos. Ze voelde alleen de spieren in haar scheen niet. Wat ze wel voelde was haar arm, bovenbeen, knie, kuit en hiel. Toch besloten ze om zonder verdoving of pijnstilling aan de slag te gaan.. Vreselijk!!
Deze mevrouw werd dus gehecht van grote wonden zonder enige vorm van verdoving of pijnstilling. Als het 3 hechtingen zijn okee, even goed doorbijten. Dit waren er denk wel 80 bij elkaar. De wonden waren groot en diep. Deze mevrouw gilde en schreeuwde van de pijn. Ze bleef smeken, bidden en gillen.. Het was mensonterend, vreselijk, tenenkrommend en niet om aan te zien en horen. Toen haar broer binnen kwam kreeg ik een beetje hoop op verbetering, maar die trok aan haar haren, omdat ze niet zo moest gillen.. Ik heb aan iedereen in die kamer gevraagd of ze geen spinale anesthesie zou kunnen krijgen. Of dan totale of epidurale of een plexus of uberhaupt gewoon pijnstilling. Niks wilde ze geven, want de zenuwen waren door dus de pijn viel wel mee. Dit moesten ze meerdere keren vertellen vanwege haar gehuil.. Ik bleef maar proberen met vragen en zeggen dat het wel leek of ze pijn had, maar niks hielp.. Ik voelde me machteloos en tegelijkertijd schuldig tegenover die vrouw dat ik niks kon betekenen en daar maar stond te staan. Nadat mij het zweet van pure medelijden was uitgebroken en die vrouw helaas van de pijn niet flauw viel en het uiteindelijk voorbij was kon ik de chirurg niet bedanken voor het meekijken.. Ik ben gewoon weggelopen. Gelukkig heb ik daar geen langere stage, want dan had ik waarschijnlijk niet terug mogen komen.
Helaas zijn zulke dingen deel van het leven als je hier woont. Gelukkig gebeurt dit niet vaak en heb ik dit in mijn 4 weken hier nog maar 1 keer gezien en 1 keer dat de verdoving niet goed was gelukt. Ik ben blij met Nederland waar ik naar elk ziekenhuis kan gaan met het vertrouwen in de zorg. Ik kan ik een bed liggen met een matras dat heel is, dat is voorzien van beddengoed en waarbij ik mijn hoofd en benen omhoog en omlaag kan doen. Waar het hele bed omhoog en omlaag kan. Waar ik televisie kan kijken, waar ik een bel heb om op te drukken als ik hulp nodig heb, waar ik erop kan vertrouwen dat het personeel goed geschoold is, waar ik weet waar ik aan toe ben, waar ik niks voor hoef te betalen, ook al ben ik hartstikke blut.. Dat ik hygiënisch word behandeld en waar ik een gordijn heb die ik dicht kan (laten) doen als ik wat privé wil. Dit alles is hier ook in de privé ziekenhuizen helemaal niet vanzelfsprekend..
Ook zulke dingen zijn zeker leerervaringen van hoe het niet moet. Verder was het ziekenhuis goed verzorgd en zag het er goed uit. (niet in Nederlandse begrippen, maar voor hier goed) Wederom weer mogen leren en veel mogen zien! :)
Zaterdag heb ik zo een 29 kilometer gelopen. Eerst naar Kampala naar het Post kantoor om te vragen hoe laat de bussen daar rijden. Het heet de 'postbus' en daarmee kan ik goedkoop en veilig door heel Oeganda heen gaan reizen. Deze bus wilde ik ook gebruiken om naar mijn ouders te gaan in Kabale. Echter rijd deze bus niet op zondag, wanneer ik hem graag wilde gebruiken. Alsnog was de wandeling leuk. Vervolgens wilde ik naar een strandje lopen. Ik wist niet precies hoe en wat, maar uiteindelijk ben ik bij een strand beland waar ik al eens eerder ben geweest. Niet helemaal de planning, maar alsnog heerlijk! Iedereen op straat en waar ik verblijf verklaarde me voor gek, want wie gaat er nou lopen in 35 graden voor zijn lol... nou ja ik dus. Leuke dag gehad!
Zondag heb ik vol goede moed mijn was met koud water gedaan, is nog redelijk schoon geworden ook.. Heel netjes opgehangen en toen begon het te plenzen! Altijd fijn, maar met wat improvisaties voor de nacht in mijn kamer is het allemaal gelukt.
Maandag weer veel interviews af kunnen nemen. De verpleegkundige van de nachtdienst die normaal de Diabetes kliniek draait wilde nu dus gaan slapen. Echter was er geen vervanging dus deed zij het. Sommige weten misschien hoe het voelt na je nachtdienst en dan is het laatste wat je wilt tot en met 15:00!! bij een kliniek moeten werken. (en dan weer de nacht in) Deze verpleegkundige, die overigens heel aardig is en waar ik veel contact mee heb, deed dit zonder klagen. Respect.
Vandaag ben ik in het Lugaba Hospital geweest. Ook een privé ziekenhuis, maar was wel benieuwd hoe het eraan toe ging. Op de interne, chirurgische, baby, kinder en spoed afdeling geweest. Best wel vergelijkbaar als in het St. Francis. Hygiëne is ver te zoeken, maar ze doen hun best. De zorg is ook zover ik in deze enorm korte tijd kon zien en meemaken redelijk tot goed. Ook de Diabetes zorg word hier hetzelfde ingericht als in het St. Francis Hospital.
Toen ik vroeg of ze een Intensive Care hadden zei hij nee, maar wel de high care. Dus ik vroeg waar die was, maar daar kwamen we net vandaan... Ik zag geen verschil met patiënten en/of behandelingen.. Op de interne en chirurgische afdeling liep ik trouwens de visite mee, samen met nog 17 andere artsen, verpleegkundige en studenten.. Ja dat is best wel krap. De bedden staan hier dicht op elkaar en met 1 nachtkastje tussen de bedden is alle ruimte die je hebt. Ik hoorde echter niemand klagen.
Na op de spoedeisende hulp even gekeken te hebben naar de kleine operatiekamer geweest.. Wat ik hier zag was echt verschrikkelijk. Sowieso lag deze mevrouw die net een boda boda (motor) ongeluk had gehad nog op een soort brancard. De kamer was vies, er was geen lamp voor extra goed zicht voor de chirurg, niemand was steriel, materialen werden niet steriel behandeld en het ergste komt nog. Deze mevrouw had een wond op haar bovenbeen, knie, een grote op haar onderbeen, op haar hiel en haar arm. In haar been waren door de val meerdere zenuwen afgebroken/afgesleten hoe je het noemt. Haar huid is daardoor nog niet gevoelloos. Ze voelde alleen de spieren in haar scheen niet. Wat ze wel voelde was haar arm, bovenbeen, knie, kuit en hiel. Toch besloten ze om zonder verdoving of pijnstilling aan de slag te gaan.. Vreselijk!!
Deze mevrouw werd dus gehecht van grote wonden zonder enige vorm van verdoving of pijnstilling. Als het 3 hechtingen zijn okee, even goed doorbijten. Dit waren er denk wel 80 bij elkaar. De wonden waren groot en diep. Deze mevrouw gilde en schreeuwde van de pijn. Ze bleef smeken, bidden en gillen.. Het was mensonterend, vreselijk, tenenkrommend en niet om aan te zien en horen. Toen haar broer binnen kwam kreeg ik een beetje hoop op verbetering, maar die trok aan haar haren, omdat ze niet zo moest gillen.. Ik heb aan iedereen in die kamer gevraagd of ze geen spinale anesthesie zou kunnen krijgen. Of dan totale of epidurale of een plexus of uberhaupt gewoon pijnstilling. Niks wilde ze geven, want de zenuwen waren door dus de pijn viel wel mee. Dit moesten ze meerdere keren vertellen vanwege haar gehuil.. Ik bleef maar proberen met vragen en zeggen dat het wel leek of ze pijn had, maar niks hielp.. Ik voelde me machteloos en tegelijkertijd schuldig tegenover die vrouw dat ik niks kon betekenen en daar maar stond te staan. Nadat mij het zweet van pure medelijden was uitgebroken en die vrouw helaas van de pijn niet flauw viel en het uiteindelijk voorbij was kon ik de chirurg niet bedanken voor het meekijken.. Ik ben gewoon weggelopen. Gelukkig heb ik daar geen langere stage, want dan had ik waarschijnlijk niet terug mogen komen.
Helaas zijn zulke dingen deel van het leven als je hier woont. Gelukkig gebeurt dit niet vaak en heb ik dit in mijn 4 weken hier nog maar 1 keer gezien en 1 keer dat de verdoving niet goed was gelukt. Ik ben blij met Nederland waar ik naar elk ziekenhuis kan gaan met het vertrouwen in de zorg. Ik kan ik een bed liggen met een matras dat heel is, dat is voorzien van beddengoed en waarbij ik mijn hoofd en benen omhoog en omlaag kan doen. Waar het hele bed omhoog en omlaag kan. Waar ik televisie kan kijken, waar ik een bel heb om op te drukken als ik hulp nodig heb, waar ik erop kan vertrouwen dat het personeel goed geschoold is, waar ik weet waar ik aan toe ben, waar ik niks voor hoef te betalen, ook al ben ik hartstikke blut.. Dat ik hygiënisch word behandeld en waar ik een gordijn heb die ik dicht kan (laten) doen als ik wat privé wil. Dit alles is hier ook in de privé ziekenhuizen helemaal niet vanzelfsprekend..
Ook zulke dingen zijn zeker leerervaringen van hoe het niet moet. Verder was het ziekenhuis goed verzorgd en zag het er goed uit. (niet in Nederlandse begrippen, maar voor hier goed) Wederom weer mogen leren en veel mogen zien! :)
-
12 April 2016 - 18:06
Astrid:
Wat een afschuwelijke ervaring zo'n mevrouw!!!
Wat een geweldige ervaring dat je zoveel mag zien. -
12 April 2016 - 20:38
Lenie:
Wauw ,wat maak je veel dingen mee, gelukkig niet iedere dag z'n afschuwelijke ervaring.en fijn dat je hier veel mooie leer momenten kan opdoen. Groetjes van Rien en lenie -
13 April 2016 - 17:18
Ada:
Sandra, ik heb een dicht geknepen oog zitten lezen hoor.
Maar ik zie ook je gezicht en lichaamstaal voor me, mooie meid.
Nog even en dan kun je dit alles aan je ouders laten zien.
Denk erom de tijd vliegt voorbij. -
15 April 2016 - 15:59
Caro:
Hai San!
Ik lees ook je blog hoor! En nu natuurlijk hoog tijd voor een reactie! Wat kun je enorm humoristisch en beeldend schrijven, ik zie alles helemaal voor me! Helaas dus ook het verhaal van de gillende mevrouw, wat afschuwelijk. Ik zou geloof ik ook gaan schreeuwen om iets aan haar pijn te laten doen, frustrerend dat er niets aan werd gedaan! Gelukkig ook veel leuke en bijzondere momenten. Jij bent echt zulke gave herinneringen aan het maken, dat neemt niemand meer van je af! Heel veel succes en plezier nog met alles wat er komen gaat en we zullen zaterdag goed op Ilse passen... (oh, nee ze komt bij ons oppassen...haha!) -
24 April 2016 - 02:14
Ellen Steenman:
Hoi Sandra,
Ik heb je verslagen via je vader gekregen.Je schrijft erg beeldend en wat doe je daar veel ervaringen op.Wat bedenk je dan ook weer dat het in Nederland nog niet zo slecht geregeld is.
Een fijne tijd nog en veel plezier met je vader en moeder.
Zijn jullie al bij de bavianen geweest?
Groetjes,
Ellen -
26 April 2016 - 13:38
Gerda:
Pfffff,wat een verhaal van die mevrouw, ik voelde mijn maag draaien......
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
