Nieuwe dingen leren.

Donderdag nog een middagje met mijn ouders doorgebracht en een lekkere late lunch vlakbij mijn verblijf gegeten. In de nacht mijn ouders gedag gezegd, want die vlogen weer terug naar Nederland. Eerst was hun vlucht geannuleerd, maar uiteindelijk kon ik toch gerust zijn dat ze echt weggingen, haha.
Vrijdag weer een dagje op de operatie kamer. Voor het eerst iemand geïntubeerd en gedetubeerd. (slang in de longen om adem te kunnen halen tijdens de operatie en die daarna er weer uit halen.) Ontzettend gaaf om te leren! Ook heb ik spinale anesthesie toegediend. (ruggeprik met verdoving) Beide onder begeleiding van een ervaren en ontzettend aardige anesthesist, genaamd Chris. Ik kan goed met hem opschieten, ik heb denk wat met oude mannen, want deze is ook al eind 60…
Zaterdag, zondag en maandag heel erg fijn aan mijn verslag gewerkt. Ik had aan het eind vierkante ogen, maar mijn concept versie is ingeleverd. Met de directeur, Diabetes verpleegkundigen, Diabetes artsen, administratief medewerker en andere betrokkenen maandag wederom weer mijn bedachte interventies besproken en het ziet ernaar uit dat ze allemaal gaan lukken. Maar het blijft Oeganda, dus ik zeg pas dat het gelukt is, als het gelukt is.
Dinsdag, woensdag, en vandaag weer op de operatiekamers. Veel mogen assisteren, mogen intuberen, spinale anesthesie mogen geven, infusen mogen plaatsen en weer mogen hechten. Kortom weer veel mogen oefenen en leren. Vandaag is echter een officiële feestdag vanwege de gekozen president.. dan zijn er ook maar weinig artsen enzo dus er was maar 1 operatie en de rest werd (wederom) verplaatst.
Het gaat hier wat tijdsplanning net iets anders dan in Nederland. In Nederland weet je al weken en soms maanden van tevoren wanneer je geopereerd gaat worden. Ook elke patiënt staat voor een bepaalde tijd ingedeeld en dan zijn de nodige mensen ook aanwezig. Hier gaat het tja.. anders.. Patiënten worden hier een keer op een dag gebracht. Dan is het de vraag of er een arts is. Die arts kan in onderwijs zijn, in een ander ziekenhuis, thuis of gewoon verdwenen. Als er dan een patiënt in de hal ligt te wachten of nog op de afdeling dan kan het zomaar zo zijn dat de operatie toch niet doorgaat. De arts komt dan in de middag. De middag is van 13:00 uur tot 18:00 uur. En dat is nog redelijk specifiek, want kan ook zijn vandaag komt hij/zij misschien. O en de kans dat die arts niet komt is ook groot. Of als de arts dan om 18:00 komt dat hij/zij zegt dat het al laat is dus dat hij/zij naar huis gaat en het morgen wel komt. Dit gebeurt ook als het een noodgeval is. Een man met een darm zo opgeblazen als een voetbal! (niet overdreven) die moest nog even 14 uur wachten, want er was geen arts. Een kind van 4 jaar met veel vocht en bloed in de hersenen door een aanrijding wacht nu al 4 dagen tot de neurochirurg een keer komt, tot nu toe nog niet gezien en ik weet niet of dat kindje nog leeft en als het al leeft hoe de hersenen nog functioneren. Het is anders en vaak frustrerend om te zien. Ik probeer me er hier grotendeels bij neer te leggen, want dat ga ik echt niet veranderen helaas.
De homohaat was helaas weer aanwezig. Als ik zeg dat ik vanuit Nederland kom dan komen er verschillende onderwerpen vanuit hun naar boven: dat we onder water leven, de hoeren, Amsterdam en dat homo’s/lesbies ‘geaccepteerd’ zijn in Nederland. Dit zijn minder leuke gesprekken, maar dat wist ik van tevoren. Na zulke gesprekken en bevestigend hebben gezegd dat ik op mannen val is het vaak weer goed.
Het word wat kouder (23 graden) dus ik loop vooral in mijn lange broek en vest haha. Verder ben ik geen watje natuurlijk! Ik leer nog steeds elke dag en ik geniet volop! Hopelijk zijn er nog meer leuke en leerzame dingen die op mijn pad zullen komen.
Van 30 mei tot en met 7 juni ga ik zelf naar Jinja, Tororo, Mbale en Gulu. Dan van 9 juni tot en met 15 juni ga ik met Red Chilli Hideaway naar Queen Elizabeth National park en Murchison Falls National park. De tijd vliegt eigenlijk om, een goed teken denk ik!