Van flauwvallen tot HIV

Maandag heb ik mijn interventies af weten te ronden. Ik ben blij om te zeggen dat al mijn interventies gelukt zijn!
-Er zijn 4 dokters ipv 2 tijdens de Diabetes kliniek op maandag.
-Er is een verpleegkundige die de patiënten uitleg en instructie geeft over -Diabetes en alles wat erbij komt kijken.
-Die verpleegkundige gaat verpleegkunde studenten les geven over Diabetes zodat ook de leerlingen de patiënten uitleg en instructie kunnen geven.
-Het restaurant gaat bestellingen opnemen in de kliniek om te voorkomen dat mensen in een hypo raken (lage bloedsuiker).

Ik ben dus heel tevreden met de resultaten en hopelijk blijft dit zo doorgaan, maar dat kan ik helaas niet voorspellen.

Dinsdag, woensdag, donderdag en vandaag weer op de operatiekamers. Wederom weer ontzettend veel gezien, gedaan en geleerd. Wat heb ik het naar mijn zin gehad! Het liefst weet ik zoveel als de anesthesisten (met 40 jaar ervaring) en de gespecialiseerde chirurgen bij elkaar, maar dat is helaas nog niet het geval. Ik merk hoe meer ik leer, hoe meer ik ervan wil weten en hoe meer vragen er bij me naar boven komen. Weet je er meer vanaf dan kun je natuurlijk ook op meer gebieden vragen krijgen.. Als ik weer in Nederland ben zou ik het allerliefste op de spoedeisende hulp stage gaan lopen, de opleiding doen en gaan werken. Ik kan nog ontzettend veel leren op een normale afdeling in het ziekenhuis, maar daar leer je ook veel dingen die ik gewoon niet leuk vind. De verzorging van het wassen, aan-, uitkleden, eten geven, ontslagen regelen, nazorg regelen, bedden opmaken, mensen naar de wc helpen, verschonen enz. vind ik gewoon niet leuk. Je weet al van tevoren hoe je dag eruit ziet en dat vind ik echt verschrikkelijk. Ik blijf gewoon zoeken naar een manier om zo snel mogelijk naar een spoedeisende hulp te gaan. Wie weet komt mijn wens dan uit..
Op de operatiekamers heb ik wederom weer mogen intuberen (slang in de longen om adem te halen) en deze keer zelfstandig. Hij checkte daarna alleen de longen of de slang in de longen niet te diep zat en of hij wel in de longen zat. Dit ging allemaal goed. Ook voor het eerst een kind mogen intuberen. Super al deze kansen! Ik moest ook redelijk vaak de patiënt monitoren tijdens de operatie. Ik heb ook nog een patiënt beademd met een ballon, wat ook ontzettend leuk was om te doen! Het hechten ging steeds soepeler en de spinale anesthesie geven (ruggeprik) ging ook beter. Bij een operatie prikte de chirurg tijdens het hechten van de baarmoeder in mijn vinger.. Beetje jammer. HIV test bij de patiënt en bij mij afgenomen. Gelukkig beide negatief (dus geen HIV voor mij en geen HIV voor de patiënt) Ik had binnen 25 minuten de uitslag, want het werd als spoed behandeld. Met het prikken wel zelf even mijn verpakte naald gepakt en een anesthesist bloed laten afnemen. Hier gaat dat met wat minder mooie apparatuur dan in Nederland en dus nu een flinke bult en blauwe plek. Maar goed, ik ben negatief en die patiënt ook dus daar gaat het om.
Deze week ook nog een paar uur op de Intensive Care geholpen. Daar was een jongen van 24 jaar overleden. Hij was met studiegenoten aan het studeren toen er een dronken man langs liep. Die stond te schreeuwen en roepen en deze jongen vroeg of hij misschien wat zachter kon doen ivm de tentamens.. Deze dronken man stak de jongen neer. Op de Intensive Care is deze jongen dus overleden. In Nederland weet ik zeker dat hij het had overleefd, want dan werd hij geopereerd en werd de interne bloeding gestopt waaraan hij nu was overleden. Hier duurde het te lang tot de operatie plaats kon vinden en was er geen donor bloed beschikbaar zo snel... Deze jongen met een ander in een doek gewikkeld, met de familie achter ons aan naar het mortuarium. Zijn zusje van 22 jaar kwam hard huilend naar de al in doek gewikkelde jongen gerend. Ik wist niet dat de familie hem nog niet overleden had gezien... Dat schijnt hier in het ziekenhuis normaal te zijn, want eerst maakt de man in het mortuarium hem mooi en dan ziet de familie hem.. Heel vreemd vond ik dit. De verpleegkundige wilde dan ook weigeren dat zijn zusje haar broer wilde zien. Ik heb gezegd dat het kon en heb het doek afgewikkeld. (Ik heb geen vrienden gemaakt met die verpleegkundige..) Maar voor het zusje was het in mijn ogen veel waard. In het mortuarium viel er nog eentje flauw, dus die nog kunnen helpen. De arts en verpleegkundige die daarbij waren wisten niet wat ze moesten doen... Heel bizar, maar die jongen die flauw viel doet het weer prima gelukkig. Ook op de IC een vrouw die erge brandwonden had haar wonden schoongemaakt. Ze sliep toen er was een man het raam stuk sloeg, benzine of iets naar binnen gooide en het in brand stak.. De conditie van haar longen door het inademen van de vlammen/hitte/rook is zeer slecht. Ik ben bang dat deze vrouw hier zal overlijden. Helaas weet ik er te weinig van om iets verder voor haar te betekenen..
Gek dat mijn 'stage' in de operatiekamers nu al voorbij is. Het is echt voorbij gevlogen! Jammer dat het voorbij is, want mocht daar zoveel doen en leren, maar heb ook ontzettend veel zin om te gaan reizen!
Zondag naar de Botanische tuin in Entebbe en maandag vertrekken naar Jinja om te gaan raften. Kijk er heel erg naar uit!

Mocht je mijn verslag willen hebben met als hoofdvraag:
‘What are the differences, in the experienced healthcare for Diabetes Mellitus by the people with Diabetes Mellitus, in the urban and in the rural areas?’ (het verslag is in het Engels)
dan moet je/u even mailen.
sandra_rodenburg@live.nl